De jongens zonder schoenen

Afgelopen week heeft Richard in een puberale opwelling van boosheid zijn spullen gepakt, terug naar de straat.. Weg van nieuwe mogelijkheden, weg van mensen die om hem geven en weg toekomst.. Terug naar de plek waar hij al 8 jaar had geleefd..

Twee dagen daarna zijn Paul en ik hem gaan zoeken, hij verdient het niet om al zijn kansen te verspelen met één stomme actie. Dus met de auto de stad in en alle bekende plekjes af, en dan vind je ze.. Niet één, niet twee en ook geen vijf, maar tientallen. Tientallen jongens zonder schoenen… Een jongentje van 7 met een dik oog en overal littekens, het jongentje van 8 die zich zodra hij mij zag aan mij vastklampte en me niet meer los liet. De jongen van 17 die door KisoBOKa naar school was gestuurd maar blijkbaar toch het leven op straat verkiest boven een toekomst. De jongen van 20 met een gigantische wond op zijn voet, van het vuur of van het vechten, we zullen het nooit weten.
Al deze jongens, stuk voor stuk alleen op de wereld, het maakt niet uit of dat ze 7 of 20 zijn, niemand zou zo alleen moeten zijn.

Richard vonden we die ochtend niet.. En ook al heeft hij al 8 jaar op straat geleefd en kan hij zich daar wel redden, toch maakte ik me zorgen.. Gelukkig belde Grace, de matron van de jongens, me ’s avonds op, Richard was terug. De andere jongens hadden hem verteld dat we op zoek waren geweest, en toen die wist dat hij nog een kans zou krijgen is hij direct terug naar huis gelopen..

Maar goed, het is in Europa en Amerika weer vakantie en dus word Oeganda overspoelt met Mzungu’s. Meisjes van 19 die 3 weekjes in een weeshuis werken en denken het land gezien te hebben, maar nog steeds met mooie jurkjes, gelakte nageltjes,hoge hakken en perfect opgestoken haren in de kerk zitten. Hele families die in luxe ressorts verblijven en bij terugkomst zeggen dat het met de armoede in Oeganda allemaal wel meevalt, ja als je alleen maar in de stad en de safariparken ben geweest valt het inderdaad wel mee. Deze mensen zou ik het liefst uitnodigen hier in het dorp, uit hun comfortzone en echt contact maken met mensen hier, maar dan wel op slippers in plaats van hoge hakken… Want de armoede valt niet mee, het is overal en het is vreselijk. Je moet het alleen wel willen zien. En dus loop ik nog maar een rondje op mijn blote voeten door het dorp, in de hoop dat iedereen snapt dat ik daar niet bij hoor…

Vorig weekend ging ik met Benny en Wyclife, een vriend uit Makenke, een dagje naar een eiland in het Victoriameer. De hele dag verliep op zijn Oegandees, de ferry was al weg toen we kwamen en het koste ons (lees Wyclife) twee uur om een eigen boot te regelen. De meneer van de boot vroeg ons veel te veel geld en voer ons vervolgens naar het verkeerde eiland. Maar ach wat maakt het uit, de boottocht was heerlijk en het was mooi om het leven op het eiland te zien.. En omdat we op het ‘verkeerde’ eiland waren, waren we de enige blanke wat ik zelf altijd erg fijn vind. De mensen op de eilanden leven van de visvangst, dus overal ligt vis te drogen, zijn mensen hun netten aan het schoonmaken en zie je kleine vissersbootjes op het meer. Het was mooi om te zien en het was genieten, even een dagje lekker relaxen : )

In mijn blogs beschrijf ik de laatste tijd steeds meer moeilijke en serieuze dingen, dit besef ik en doe ik deels bewust. Ik wil jullie namelijk een kijkje in het echte Oeganda geven. Ik mag dit jaar Oeganda meer en intenser beleven, ik zie mooie dingen maar ook veel moeilijke dingen. Maar dit maakt Oeganda echt, dit leert mij Oeganda echt kennen. En ook al is het soms moeilijk, ik ben er intens dankbaar voor. Dus begrijp me niet verkeerd, het gaat goed met me en ik geniet van alle mooie dingen om me heen maar Oeganda heeft ook nog een andere kant die ik niet onbelicht wil laten. Ik wil niet dat als ik straks terug ben en stop met schrijven, dat jullie dan denken ‘misschien valt het in Oeganda allemaal wel mee.’ Ik ben blij dat jullie mijn blog lezen, maar daarmee voel ik me ook wel verplicht eerlijk te schrijven over beide kanten van Oeganda..

Maar ik geniet elke dag van het prachtige weer en de mooie natuur. Ik geniet van alle ritjes achter op de boda en ben elke dag weer dankbaar als ik veilig afstap. Ik geniet van de vrienden die ik hier heb gemaakt en die ’s avonds laat nog voor me naar de markt gaan om kaarsen te kopen zodat ik niet in het donker hoef te zitten.. Ik geniet van de vriendelijkheid en de gastvrijheid om me heen, van de mensen die dat wat ze niet hebben toch met elkaar delen. Ik geniet van m’n dagelijkse wandeling naar Makenke die in plaats van 10 minuten soms een half uur kan duren door alle begroetingen en praatjes. Maar bovenal geniet ik van het feit dat ik weer kan genieten en dat ik weer weet waarom ik Oeganda zo miste…

Ondertussen regent het zoals dat alleen in Oeganda kan, de was hing net buiten te drogen maar die laten we nu gewoon hangen tot de zon weer gaat schijnen.. Behalve m’n ondergoed dat hangt in de kamer over stoelen en aan haakjes, want dat mag toch echt niet buiten hangen, en zeker niet op zondag…