De laatste weken in een notendop

Eigenlijk had ik al een hele nieuwe blog geschreven de avond voor ik het verhaal over Mama Akena plaatste, maar in vergelijking met het gesprek dat ik die avond had gehad leek dat allemaal niet meer relevant. En eigenlijk voelt dat nog steeds een beetje zo omdat de hele afgelopen week eigenlijk in het teken van mama Akena stond, straks een geiten update maar eerst afgelopen weken in een notendop;

Afgelopen weken
- Zijn Nathalie en Diede weer naar NL vertrokken
- Is Benny gearriveerd
- Was is blij dat eindelijk de littekens van mijn buikschuiver weg begonnen te trekken
- Heb ik er gewoon een nieuwe (grotere) bijgemaakt
- Ben ik hiervoor even langs de kliniek geweest en kreeg ik een zalfje en een antibioticakuur die ook word gebruikt voor longontstekingen
- Heb ik het zalfje trouw gesmeerd maar de pillen toch maar niet geslikt
- Heb ik lekker stage gelopen zonder al te veel bijzonderheden
- Is er een Zweedse band gratis een paar liedjes wezen spelen in Makenke
- Vond deze band het optreden tussen de poephutjes veel bijzonderder dan de optredens voor al die rijke mensen
- Bleek het regenseizoen nu toch echt ten einde te komen, al heeft het toch een maand langer geregend dan normaal
- Zijn de eerste komkommers en sperziebonen geoogst
- Groeiden de tomaten gestaag door (al moeten ze nog wel aan hun kleurtje werken)
- Begon al het mais te bloeien
- Heb ik een voetbaltoernooi georganiseerd voor alle jongens uit Makenke (groot succes)
- Zijn we verschillende keren met de straatjongens wezen zwemmen
- Heb ik genoten van de zon en het mooie land
- Heb ik voor het eerst in 4 maanden echte Nederlandse kaas op (voor 350 gr betaal ik helaas wel een gemiddeld maandsalaris)

Goed, het overgrote deel goed nieuws dus. Maar afgelopen weekend helaas ook minder goed nieuws., Najib was één van de eerste jongens die door KisoBOKa werd opgevangen, het schijnt een ‘grote jongen’ geweest te zijn op de straat waardoor het straatleven toch bleef trekken. Na een poos bij KisoBOKa te hebben gewoond, is hij weer terug gegaan naar de straat. Afgelopen weekend is Najib op straat vermoord, van dichtbij een kogel door zijn achterhoofd… Ik heb Najib zelf niet gekend maar voel de schrik en verwarring om me heen bij de mensen voor wie hij dierbaar was.. Want ondanks dat het op straat een grote jongen was, op de begrafenis was er behalve familie en vrienden van KisoBOKa niemand aanwezig, op straat heb je geen vrienden..

Vandaag hebben we er met onze jongens over gepraat, het is te hopen dat ze hier hun les uit trekken. Mij zet het weer even stil bij hoe gevaarlijk het leven op straat is…

In mijn vorige blog had ik gevraagd of er mensen waren die een stukje geit wilde doneren, de dagen daarna heb ik ontzettend veel mailtjes gehad van mensen die dit gezinnetje wilde ondersteunen. Het was overweldigend en bemoedigend om te zien hoeveel mensen er met mij meeleven en er vertrouwen in hadden dat ik het geld goed zou besteden, mijn dank is groot..

Maar niet alleen ik ben dankbaar, ook mama Akena was gister intens dankbaar toen we haar de geiten mochten overhandigen. We hadden haar van te voren gevraagd zich mooi aan te kleden en de jongens te wassen e.d. omdat we graag een paar mooie foto’s wilde maken, maar zelfs toen we met de geiten aan kwamen lopen besefte ze nog niet dat deze voor haar waren. Toen we het vertelde sprongen de tranen in haar ogen en heeft ze me de eerste vijf minuten niet meer losgelaten.

Omdat we niet wisten hoe groot het hok was hebben we er voor gekozen 2 volwassen vrouwtjes geiten te kopen en 2 baby geitjes, 1 van de baby geitjes is een mannetje. Je kunt hier voor een euro een mannetjes geit huren om je vrouwtjes te laten bezwangeren, dus als mama Akena dat over een paar maanden een keer doet is het baby geitje daarna oud genoeg op het harde werk zelf op te knappen… Uiteindelijk waren we voor ongeveer 400.000 ush (130 euro) klaar, daarvoor hebben we 4 geiten en genoeg ontwormingstabletten voor 2 jaar.

Omdat ik meer geld heb ontvangen dan de bovenstaande 400 duizend was in me aan het bedenken wat mama Akena nog meer nodig zou hebben, maar dat doel diende zich vanzelf aan…
Afgelopen vrijdag stond mama Akena met haar jongste zoontje op de stoep, kleine Akena had malaria. Het was nog wat vroeg (7 uur ’s ochtends) maar goed aankleden en op de boda naar het ziekenhuis voor een malariatest. Maar het bleek geen malaria maar een longontsteking te zijn.. Mijn kleine grote vriend heeft uiteindelijk drie dagen in het ziekenhuis gelegen en een lading antibiotica mee naar huis gekregen. In Oeganda in het ziekenhuis is het normaal dat familie voor je zorgt, het ziekenhuis voorziet dus alleen in medische zorg. Dat betekend dus dat je alles zelf mee moet nemen, van eten tot lakens tot borden en wc papier. En dat betekende voor mij dus minstens drie keer per dag heen en weer om eten te brengen.. Maar goed, Akena is weer thuis en knapt zienderogen op.. Uiteindelijk heeft drie dagen ziekenhuis en alle medicatie e.d. 70 euro gekost. Daar kan je je in Nederland net voor aanmelden bij de receptie…

Dankzij jullie dus 4 geiten en een gezonde Akena, jullie hebben een grote impact gemaakt op het leven van dit mooie gezinnetje..

Maar nog steeds is het geld niet op..
De rest van het geld zal ik besteden aan een matras en kippen. De jongens slapen nu nog bij hun moeder in bed, maar vooral John zal daar snel te groot voor worden. Behalve dat slapen op de grond niet echt comfortabel is, is het hier ook ronduit gevaarlijk. In het Oegandese zand zitten namelijk jiggers, kleine beestje die zich in je huid vreten en zich daar megasnel voortplanten en daarbij de hele huid wegvreten. Het is werkelijk vreselijk en mensen waarvan de weerstand al zwak is kunnen hier aan overlijden. Een matras voor het comfort maar dus zeker ook voor de gezondheid van de jongens!

Kippen zijn een bron van inkomsten maar leveren daarnaast ook eieren. En dit is veel belangrijker dan jullie denken, eieren zijn namelijk cruciaal in de behandeling van ondervoeding. En waar we Akena in Nederland met wat sarcasme een gezonde Hollandse jongen zouden noemen, is hij hier gewoon één van de vele kinderen met een hongerbuik van de ondervoeding… Maar omdat een ei hier 300 shilling kost (10 eurocent) is dit helaas vaak niet haalbaar, vandaar dus de kippen. Kippen als inkomstenbron maar vooral ook voor de gezondheid van de jongens!

Hier gaat het verder goed, ik geniet van dit mooie land, de lieve mensen en het heerlijke weer. Soms heb ik wel eens momenten dat alle ellende te veel word, en dan word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt hoe goed en comfortabel mijn leventje in Nederland toch is. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik deze mensen heb ontmoet en ze bereid waren mij hun verhaal te vertellen, want dit is Oeganda.. Het land dat ik twee jaar geleden al in mijn hart heb gesloten en ik nu intensiever mag ervaren en leren kennen. Juist de gesprekken met deze mensen zijn wereldervaringen die ik nooit meer vergeet en waar ik zoveel van mag leren…

Op het moment vliegt de tijd, en eigenlijk een beetje te hard.. Over 39 dagen komt Simon en gaan we op safari, hier kijk ik absoluut naar uit maar dit betekend ook dat ik nog maar 39 dagen heb om mijn stage af te ronden… Ik moet nog veel doen en zoals me dat wel vaker over komt loop ik qua verslagen natuurlijk hopeloos achter. Maar goed, dat word dus nog even een maandje bikkelen en dan heerlijk op reis, op zoek naar een andere ook bijzondere kant van Oeganda, het wildlife.. Ik kijk er vooral naar uit om Simon Oeganda te laten zien, en om hem meer te laten zien dan de dieren en de luxe hotels. Ik wil dat hij Oeganda ervaart, ruikt en proeft.. En met het gebrek aan deodorant hier word vooral dat ruiken geen probleem, mensen hebben het altijd over de geur van Afrika, maar ik ruik vooral uitlaatgassen en zwetende mannen.. Kortom, Simon maak je borst maar nat!

Liefs Ellen