De glimlach van Fred

De safari was super en Queen Elisabeth heeft de gemiste leeuwen in Murchison ruimschoots goed gemaakt. We hebben namelijk niet alleen de ‘normale’ leeuwen gezien maar ook de boomklimmende leeuwen. Dit is eigenlijk heel raar want leeuwen horen helemaal niet in bomen te klimmen, leeuwen kunnen namelijk helemaal niet in bomen klimmen.. Maar op twee plekken in de wereld doen ze dat wel, een klein deel van het Queen Elisabeth park en een plek in Tanzania. Deze leeuwen zijn vrij zeldzaam en in eerste instantie hadden we de gamedrive gedaan en geen leeuwen in de boom gezien. Die middag zijn we doorgereden naar de andere kant van het park om de andere dieren te spotten. De dag daarna zouden we eigenlijk een boottocht maken maar we hebben er voor gekozen om terug te rijden naar de zuidelijke kant van het park om nog één poging te wagen de boomklimmende leeuwen te zien. Dit was 6 uur rijden over een weg waar je als vrouw eigenlijk een sportbeha voor nodig hebt.. Maar het was het waard want we hebben ze gezien!! Absoluut het hoogtepunt van afgelopen weken..

Ik vertelde in mijn laatste blog dat Simon de gorillatracking ging doen en dat de berichten niet zo gunstig waren. De gorilla’s zaten diep in het bos en dat betekend lang lopen. De berichten waren 3 á 4 uur maar Simon heeft uiteindelijk in totaal meer dan 7 uur gelopen, arme hij.. Maar hij heeft ze gezien en was onder de indruk.

We sloten de safari af in het kleinste park van Oeganda, lake Mburo, dit is ook het enige park in Oeganda waar je zebra’s kan zien. We sliepen die nacht in ons tentje 30 meter van het meer, een meer vol met nijlpaarden. Onze Jones was helaas (voor hem) ontzettend bang voor de Nijlpaarden en heeft de hele nacht niet geslapen.. Die morgen naar een punt in het park geweest waar we de zon zagen opkomen boven een vijftal meren. Waar je in Nederland ook bent je hoort of ziet altijd mensen, auto’s of huizen.. Hier niet, hier hoorde ik alleen maar vogels en zag ik alleen maar natuur. Wat houd ik van Oeganda..

Twee dagen geleden weer thuis gekomen in Mpummude, we hebben een heerlijke safari gehad maar het is goed en fijn om weer thuis te zijn. Voor de Waddinxveners onder ons, het voelde alsof ik na drie weken Frankrijk de hefbrug weer over reed. Nu was het dit jaar niet de hefbrug maar de brug over de Nijl, maar gevoelsmatig maakte het even niet zo veel uit.

De dag daarna gelijk naar de jongens toe, want net als de jongens geef ik het niet graag toe maar ik heb ze best wel gemist. Grace viel me om de hals, Brian kwam naar me toe gerend, Richard gaf me een bonga, Saddam riep van 20m afstand al Elleny en van Fred kreeg ik een hand en een glimlach. Maar de glimlach van Fred was misschien wel het hartverwarmenst. Fred is nu ongeveer 3 maanden in het rehabilitatiecentrum en hoeveel ik ook mijn best deed ik had eigenlijk altijd het gevoel dat ik net geen contact met hem kreeg, dat het net niet lukte. Maar juist Fred blijkt afgelopen week elke dag gevraagd wanneer ik weer terug kwam… Nu één dag later zit ik er al weer helemaal in, Richard staat weer voor het raam om goedemorgen te zeggen en Saddam komt even melden dat hij naar de markt gaat. It is good to be back..

En nu is het nog maar een week, ik wil er eigenlijk niet aan denken maar dat lukt me niet.. Elke keer als Caty op mijn rug springt als ik langs loop en elke keer als ik lol heb met de jongens schiet het door mijn hoofd ‘over een week zie je ze niet meer’ Het is heel dubbel, ik geniet van de tijd die ik nog heb maar besef heel goed dat het bijna over is..

Liefs Ellen