I'll be back

Wat moet ik nu schrijven over afgelopen week. Afgelopen dagen waren gevuld met veel mooie maar ook veel moeilijke momenten, momenten van afscheid nemen. Afscheid van alle vrienden die ik hier gemaakt heb, opnieuw afscheid nemen van de kinderen van Home Sweet Home en natuurlijk het afscheid van mijn jongens..

Het afscheid van de jongens leek letterlijk nog bijna in het water te vallen. Want het weer was op zijn zachts gezegd echt Nederlands, koud, bewolkt en regen. Maar zwemmen in de regen leek voor de jongens geen enkel probleem en tijdens de boottocht begon toch ook het zonnetje nog even te schijnen, een mooie afsluiter van een mooie tijd. Wat zal ik ze missen…

Maar ik heb afgelopen week ook iets heel bijzonders mee mogen maken, ik heb mijn sponsorkindje Esther mogen ontmoeten. Dit was het absolute hoogtepunt van de afgelopen zes maanden. Nadat ik afgelopen maanden al een aantal keer ex-compassion kinderen had mogen ontmoeten zag ik er heel erg naar uit om Esther te ontmoeten en om te zien wat Compassion betekend in haar leven en het leven van haar familie. Ik vond het aan de andere kant ook wel spannend, zou ze me herkennen? Zou ze heel verlegen zijn? Hoe zou de familie reageren op mijn komst? Maar deze zenuwen bleken volstrekt overbodig. Toen Esther me zag zei ze direct Elleny (zo noemt iedereen mij hier), ze pakte gelijk mijn hand en heeft me de rest van de dag niet meer uit het oog verloren. Esther komt uit een groot gezin met negen broers en zussen en behalve Esther gaan er van die 10 kinderen op het moment maar twee naar school.

Compassion werkt met een aantal criteria waaraan een kind moet voldoen om bij het project te mogen, op die manier zorgen ze er voor dat echt de aller armste kinderen in het project worden opgenomen. Één van die criteria is dat de ouders minder als 50.000 shilling (15 euro) per maand verdienen, en dat terwijl de moeder van Esther een basisschoollerares is.

Behalve onderwijs en medische zorg voorziet Compassion ook in vaardigheidstrainingen, kinderen en ouders leren hoe ze groente moeten verbouwen, hoe ze varkens kunnen fokken en hoe ze champignons moeten verbouwen. Champignons kweken is redelijk nieuw in Oeganda, en er is daarom aardig geld mee te verdienen. Dankzij de training van Compassion heeft de moeder van Esther nu 3 biggetjes waar ze mee kunnen gaan fokken.

Esther doet het op school erg goed en is nummer 2 van haar klas! Het was heel bijzonder om haar te ontmoeten na een jaar brieven te schrijven. En ik was verbaasd over hoeveel ik om een meisje kan geven die ik voor het eerst ontmoette..

Zo heb ik de afgelopen maanden veel mooie dingen mogen ervaren en zien, het leven in Oeganda en onze safari, allemaal bijzondere dingen om nooit meer te vergeten. Maar de dieren zijn slechts kleine stukjes van de herinneringen die zullen blijven, kleine Akena in het ziekenhuis, de tranen van mama toen ze de geiten zag, de ontmoeting met Esther en de man die werd vastgebonden aan de paal. Dat zijn de herinneringen die zullen blijven en met geen foto te vereeuwigen zijn.. Die zitten in mijn hoofd, en ik hoop dat ik deze momenten nooit meer zal vergeten…

Dit zijn ook de dingen die de meeste mensen thuis nooit zullen begrijpen, maar dat geeft niet. Ik heb er van genoten, er om gelachen en ik heb er om gehuild. Ik heb de mensen hier bewonderd en andere verafschuwd. Maar ik heb er van geleerd…

En morgen is het dan zover, een laatste rondje door Makenke een laatste knuffel van de jongens en dan stap ik in het vliegtuig. Morgen staat ook nog het afscheid van mama Akena op het programma, en dankzij wat hulp uit Nederland zijn de kippen en met matras toch nog gekocht en is het schoolgeld voor John betaald voor de komende anderhalf jaar. Maar goed, de koffers zijn gepakt, mijn huis in leeg en opgeruimd en we zijn al ingecheckt, kortom we zijn er helemaal klaar voor zou je zeggen. Maar als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn om weer afscheid te nemen van Oeganda.

En dan kan onze Marco heel mooi zingen ‘Afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat je niet’, maar ik ga weg en verlaat de mensen hier wel. Ik ga terug naar mijn overdreven luxe leventje en laat de mensen hier achter in omstandigheden die de meeste van jullie je niet voor kunnen stellen. Ik ga terug naar een leven waar ik me over mijn basisbehoefte nooit zorgen hoef te maken, ik zal altijd eten en een dak boven mijn hooft hebben. Maar hoe zit dat met al die mensen hier waarvan de hutjes afgelopen maand instortte omdat het regende, hoe zit het met al de kinderen met hongerbuikjes, die kunnen geen vliegtuig pakken.. En het is misschien niet eerlijk, niet redelijk, ik moet misschien rationeler zijn maar ik kan het niet en voel me schuldig dat ik al deze mensen achterlaat.

En bijna al de mensen van wie ik afscheid neem spreken dezelfde woorden, I pray that you come back. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik terug kom. Ik weet niet wanneer of voor hoelang, maar ik kom terug.. Ik beloof het aan al deze mensen, maar bovenal beloof ik het aan mezelf, I’ll be back..