Begin van het einde

Het belangrijkste nieuws van afgelopen weken is dat ik vorige week vrijdag mijn stage heb behaald met een 8! Afgelopen weken moesten er nog wat verslagen worden geschreven en wat dingen worden afgerond maar nu ben ik echt klaar en kan ik eindelijk vakantie gaan vieren. En wie wil dat nou niet, vakantie in een land als Oeganda. Met recht de Parel van Afrika genoemd… Komende maandag land Simon op Entebbe Airport en gaan we eerst anderhalve week reizen. We hebben een ‘privéchauffeur’ ingehuurd (verwend), maar slapen wel de hele safari in tentjes om het geld van de chauffeur een beetje te compenseren.

Afgelopen week was nog wel een beetje spannend aangezien ik een nieuw visum nodig had. Mijn visum liep de 11e af en ik moest dus nog een stempel voor een maand. Maar als je hier langer dan 3 maanden ben willen ze eigenlijk dat je een werkvisum koopt á 600 dollar.. Toen ik the immigrationoffice binnen kwam wist niemand waar de man van de stempeltjes uithing, maar take a seat want hij komt vast snel terug. Na anderhalf uur wachten kwam de beste man op z’n dooie gemakje met een krant in zijn hand binnen stappen. Niemand vroeg waar hij was geweest en iets van ‘ sorry dat ik zo laat ben’ komt hier ook niet voor. Maar goed, toen ik bij deze man het kantoortje binnen kwam hing er een enorme alcohollucht, ik kan wel raden wat hij in die anderhalf uur gedaan had.. Maar gelukkig was de beste man erg onder de indruk van mijn 3 woorden Luganda en was hij veel te dronken om moeilijke vragen te stellen. Kortom ik ben nu legaal in het land tot 11 augustus, toch wel prettig.

Afgelopen week mocht ik ook weer naar de kapper, en mensen noemen me nu een echte Muganda. Muganda is de stam van deze regio, en ik vind het stiekem wel een compliment als ze me zo noemen. Maar deze keer heb ik mijn haar laten doen door een auntie van het weeshuis waar ik twee jaar geleden werkte. Ze had een cursus ‘haren planten’ gedaan maar had alleen nog nooit Mzunguhaar geplant. Dus vroeg ze mij heel lief of ze mijn haar mocht doen, wel waarschuwde ze me dat ze nog niet zo snel was als de vrouwen van de salon. Het duurde dan ook drie dagen! Maar ja, zij heeft kunnen oefenen met Mzungu haar en ik heb weer mijn felbegeerde vlechtjes, iedereen blij… (maar volgende keer ga ik toch maar weer gewoon naar de salon)

Misschien ook nog wel leuk om te vertellen dat ik afgelopen week op de nationale televisie ben geweest.. Er was hier in Jinja een bijeenkomst over harmfull behaviour against the childeren.. Kinderen worden hier ingezet als hulp in de huishouding, worden geslagen en gaan vaak niet naar school. Daarnaast zijn er helaas ook nog steeds lokale genezers die denken dat het helpt om kinderen te offeren.. De Oegandese overheid ziet gelukkig wel dat dit echt niet klopt, maar het probleem met de overheid hier is dat ze veel zien maar erg weinig doen. Maar goed de bijeenkomst was helaas ontzettend saai en we zijn halverwege afgehaakt. Maar aangezien Paul en ik de enige blanke in de zaal waren, waren we een geliefd filmobject voor de aanwezige camera’s. We waren de dag daarna op Oegandese NOS journaal, waar ze maar al te graag lieten zien dat er ook Mzungu’s aanwezig waren.

De taxirit van Kampala naar Jinja vind ik altijd vreselijk, je zit met veel teveel zwetende mensen in een veel te klein en veel te oud busje. De chauffeur heeft altijd haast en haalt dus iedereen in, en dan maakt het niet zoveel uit of dat er wel of geen tegenliggers aankomen, want 5 breed rijden op een tweebaansweg is geen probleem. Goed, jullie begrijpen dat ik elke keer weer dankbaar ben als ik daar veilig uitkom. Maar afgelopen vrijdag was een hele bijzondere taxirit. Godfried, mijn achterbuurman bleek opgegroeid te zijn in een Compassionproject hier in de buurt. Hij had een sponsor uit de UK sinds hij 4 jaar oud was tot zijn 18e. Hij is nu een opgeleide nurse en is in staat zijn eigen gezin te onderhouden en zijn eigen kinderen naar school te laten gaan. Hij hoopt zelfs over een paar jaar zelf een Compassion kindje te kunnen sponsoren. Godfried had een goede baan aangeboden gekregen bij een duur ziekenhuis in Kampala, maar hij koos ervoor om in het overheidsziekenhuis in zijn geboortedorp te gaan werken. I want all the people in my community to benefit from Compassion, and they don’t need my skills in Kampala. Wijze woorden van een dankbare man..

Met nog maar 3 weken te gaan is het einde nu echt in zicht. Omdat ik vanaf maandag vooral de toerist uit aan het hangen ben en we best een vol programma hebben, heb ik afgelopen week al van verschillende mensen afscheid moeten nemen, en wat ben ik daar slecht in zeg.. Niet vervelend bedoeld voor de mensen in NL, maar ik wil niet.. Ik wil niet naar huis en ik wil op 5 aug niet in dat vliegtuig stappen. Ik wil hier blijven met al mijn nieuwe vrienden, ik wil hier blijven met al die vriendelijke en gastvrije mensen, ik wil bij de jongens blijven, ik wil zien hoe John het op school doet en hoe de geiten straks hun eerste kleintjes krijgen, ik wil hier blijven waar ik nog zoveel mensen kan helpen en ik wil hier blijven omdat ik hier zo gelukkig ben..

Waarschijnlijk had niemand dit 4 maanden geleden verwacht, ook ik niet. Maar gelukkig is het wel zo, want ook al maakt het het afscheid nemen 100 keer moeilijker, het betekend wel dat ik het hier goed heb gehad, heel goed..

Liefs,