Alsof het niets was..

'' Over een paar uur stap ik in het vliegtuig, het moment van afscheid is bijna daar.. De kinderen rennen nog door ons huis, alle koffers liggen nog open en ik moet nog van iedereen afscheid nemen. We storen ons niet aan het feit dat de taxi bijna komt, het is Oeganda en meneer de taxichaffeur wacht maar even. Mister Simon, en later mama Akena, willen nog met ons bidden voor een goede en veilige reis, en Grace blijft me maar knuffelen. Ik knuffel met de jongens, klets nog even met Mandela en Wyclife en wil nog even dag zeggen tegen de burgemeester. Ik klets en lach alsof ik niet over een paar uur in dat vliegtuig hoef te stappen, maar diep van binnen weet ik dat ik sommige van deze vrienden misschien wel nooit meer zal zien..

Terwijl ik nog enige orde in de chaos probeer te creëren komt kleine Cathy zachtjes binnen gelopen, er staat een taxi voor de poort… En dat was het dan.. Een half jaar Oeganda, alsof het niets is. Half Mpumudde en Makenke staan bij het hek om me uit te zwaaien, sommige mensen lachen en andere huilen. Ik probeer het droog te houden en houd mezelf voor dat ik gister al genoeg heb gehuild, maar als kleine Cathy met tranen in haar ogen me de liefste knuffel ooit geeft lukt dat natuurlijk toch niet.. ''

Het moment van afscheid nemen is ondertussen al weer meer dan 5 weken geleden. Enerzijds voelt het als de dag van gister en is de herinnering nog haarscherp, anderzijds voelt het al mijlenver. Na vijf weken ben ik al weer aardig ingeburgerd in Nederland, het water uit de kraan, de warme douche en keuze in de AH is niet meer overweldigend. Af en toe als me laptop even niet oplaad (vanwege een halfkapotte stekker) betrap ik mezelf er nog op dat ik denk, hé geen stroom. Maar verder is Nederland gewoon weer Nederland en heb ik de eerste werkuurtjes en de nodige uren studie al weer opzitten.

Ik had me dit keer voorbereid op het feit dat het in Nederland moeilijk ging worden, en ergens scheelt dat wel. Maar als je dan met Oeganda skyped en Grace loopt huilend uit beeld dan maakt dat allemaal helemaal niks meer uit… Dan wil je alleen maar heel snel terug om haar een knuffel te geven en te vertellen dat je nooit mee weggaat. Maar het probleem is dat je dat met de mensen in Nederland ook zou willen doen, en dat maakt het nu juist zo moeilijk.

Maar elke ochtend als ik wakker word denk ik aan Oeganda. Ik denk aan Richard die elke ochtend even goedemorgen kwam zeggen om er zeker van te zijn dat ik wel naar hun huisje zou komen. Ik denk aan kleine Akena die langs de kant van de weg stond te wachten op een knuffel omdat hij wist dat ik vroeg of laat langs zou komen. Ik denk aan wyclife en Mandela die elke dag even een praatje kwamen maken. Ik denk aan mama Akena, van wie ik zoveel kan leren. Ik denk aan kleine Cathy die als ik langs liep op mijn rug sprong en me dan een kusje op mijn wang gaf. Ik denk aan mijn jongens die elkaar met messen en vuisten te lijf gingen, maar stiekem ben ik verliefd op alle vier..

Toen ik in Oeganda met Marjorie en Silvia oude liedjes van Elly en Rikkert zaten te luisteren, gewoon omdat we daar allemaal mee opgegroeid waren maar ze al jaren niet hadden gehoord, kwamen we onderstaand liedje tegen…

Dan klinkt het liedje van verlangen naar het verre land
Het liedje van verlangen naar de overkant
Het is haast niet te vangen
Ik kan er ook niet bij
Dat liedje van verlangen diep in mij

Ik kan het haast niet vangen
Het maakt me soms verward
Dat liedje van verlangen in mijn hart
Ik heb een papa en een mama
En ik hou van allebei
Toch zit dat liedje van verlangen
Diep in mij

Ik vind het een heel typerend liedje. Ik heb het goed in Nederland en het is fijn om weer bij vrienden en familie te zijn, maar ik mis Oeganda ontzettend en kan het niet zomaar uitzetten. Dat verlangen zit in mij en gaat zomaar niet weg… Ik weet ook niet of me dat blij, bedroefd of verbaasd moet maken. Vorige keer wist ik dat ik snel terug kon voor mijn stage, nu weet ik alleen dat ik over een jaar ben afgestudeerd…

‘’ En bijna al de mensen van wie ik afscheid nam spraken dezelfde woorden, I pray that you come back. Het enige dat ik kon zeggen is dat ik terug kom. Ik weet nog steeds niet wanneer of voor hoelang, maar ik kom terug.. Ik beloofde het aan al deze mensen, maar bovenal beloofde ik het aan mezelf, I’ll be back.. ’’

Liefs Helena