Zwart - Wit

Vandaag een (kort) verslagje van afgelopen week, maar wel een dubbel verslag met duidelijk 2 kanten..

Spullen kopen doe je in Oeganda op de markt, vanuit je autoraampje of gewoon bij één van de talloze verkopers aan de deur. Want de uitspraak ‘aan de deur word niet gekocht’ gaat hier niet op.
Er komt hier ook met regelmaat een mannetje, Peter, aan de deur met producten zoals zeep, tandpasta en vage kruidenzalfjes.. Van de week kwam deze beste man in Makenke naar ons toe om ons te bedanken voor al het goede werk dat we deden, op zich niet heel bijzonder want de kreet webale emmirimu (bedankt voor het werk) horen we hier wel vaker. Onderweg naar Mpumudde raakte ik met hem aan de praat over verschillen tussen NL en UG, veel mensen hier denken namelijk dat mensen uit Europa en Amerika geen moeilijkheden hebben/kennen… dit zijn soms wel lastige gesprekken want leg maar eens uit wat een burn-out is aan iemand die is opgegroeid in de sloppenwijken, geen fatsoenlijk dak boven zijn hoofd heeft en geluk had als er 1 maaltijd per dag was. Leg maar eens uit wat huwelijksproblemen zijn aan iemand waarvan zijn vader zowel zijn moeder als zijn zusjes mishandelde.. Als ik zulke verhalen hoor dan kan ik het niet helpen dat ik me af en toe af ga vragen wat we eigenlijk voor problemen hebben in Nederland..

Maar deze gesprekken komen regelmatig voor en de reden dat ik dit gesprek wilde delen was vanwege de ontzettend leuke wending die dit gesprek nam. Deze jongenman bleek namelijk een ex-sponsorkind van Compassion te zijn. Ik denk dat de meeste lezers van mijn blog Compassion wel kennen, maar even in het kort. Compassion helpt de allerarmste van deze wereld door individuele sponsoring. Zo sponsor ik (samen met Renske) twee kindjes, in Peru en Oeganda. Dankzij het geld dat wij betalen kunnen deze mooie meiden naar school, hebben ze toegang tot medische zorg en krijgen ze elke dag goed te eten. Ik geloof in het concept van Compassion om armoede te bestrijden, kind voor kind. Elke maand schrijven we ‘onze meiden’ een brief en ongeveer eens in de 2 maanden krijgen we een brief terug. Op deze manier leer je de kinderen kennen en bouw je er echt een band mee op.

Maar goed, Peter was opgegroeid in een sloppenwijk bij Busia, de Keniaanse grens. Een vreselijke situatie om op te groeien als kind, met een gebrek aan eten, zorg, liefde en mogelijkheden. Maar de situatie veranderde toen Peter werd opgenomen in het Compassion project, hij kon naar school, naar de dokter, kreeg hij liefde en aandacht en hij kreeg een sponsor. Peter vertelde hoe hij altijd uitkeek naar de dag dat de sponsorbrieven werden uitgedeeld, en hoe belangrijk de brieven van zijn Canadese sponsor voor hem waren. Na het afronden van het Compassion traject heeft Compassion hem geholpen een bron van inkomsten op te bouwen. Hij kreeg 20 varkens onder zijn hoede die hij stuk voor stuk onderbracht bij arme gezinnen, deze gezinnen werden betaald voor het verzorgen van de varkens en de biggetjes mocht Peter verkopen. Van het geld dat hij hiermee heeft verdiend heeft hij een eigen stukje land kunnen kopen en zijn bedrijfje in verzorgingproducten op kunnen zetten. ‘Now i’m a rich man’ waren zijn letterlijke woorden aan het einde van het gesprek.

Het was een bijzondere ontmoeting en ik kijk er ontzettend naar uit om in augustus mijn eigen sponsorkindje Esther te mogen ontmoeten…

--------------------------------------------------------------------------------
Toen we zaterdag naar de boda boda standplaats liepen was het eerste wat opviel de menigte, het hele dorp was uitgelopen. Deze menigte maakte ons in eerste instantie nieuwsgierig, maar dit gevoel werd als snel vervangen door schrik, misselijkheid en medelijden. Wat we toen zagen was verreweg het ergste wat ik van mijn leven gezien heb, het staat op mijn netvlies gebrand, voor altijd. Langs de kant van de weg, midden in de menigte stond een jongen. Schreeuwend, huilend, volledig door het lint en vastgebonden aan een paal. Het bloed liep van zijn gezicht, en de menigte maar lachen… Daar stond hij, in de volle zon, onder het bloed, vastgebonden en vernederd voor het hele dorp.

Toen ik vol walging en verbazing nog stonden te verwerken wat er allemaal gebeurde was Natalie op de ‘grote’ mannen van het dorp afgestapt om verhaal te halen. Deze mannen stonden allemaal zeer zelfgenoegzaam te kijken, deze jongen had iets fout gedaan en hier in het dorp zijn mensen eigen rechter, Diede belde ondertussen de politie, maar die nam niet op… De grote bazen stonden trots te vertellen dat dit de manier is waarop ze in Afrika straffen maar waren te laf om te vertellen wie hem had vastgebonden.

Ondertussen had deze jongen in al zijn woede het touw los weten te rukken, hij rende de menigte tegemoet en die stoof opzij alsof er een wild dier op hun afgerend kwam. Hij rende naar huis en de menigte ging er joelend achteraan..

Het verhaal erachter kregen we niet helemaal duidelijk, volgens omstanders had hij zijn moeder geslagen, die overigens prima in orde leek toen wij haar zagen , maar zelf bleef hij het woord mujaje, dief, maar herhalen. Wat er gebeurd is weten we niet en zullen we ook nooit precies weten. Maar waar wij niet eens woorden kunnen geven aan deze vreselijke situatie stond het hele dorp goedkeurend toe te kijken hoe deze jongen tot op het bot werd vernederd.

Het volk speelt eigen rechter omdat de politie niets doet en de volgende generatie zal het weer op deze manier oplossen omdat dat is wat ze die dag geleerd hebben…

Liefs,