Halfway

Vandaag ben ik officieel op de helft, en die helft komt 3,5 dag eerder dan gepland omdat ik afgelopen week mijn ticket heb omgeboekt naar 5 augustus, 1 week eerder dan gepland. 15 juli komt Simon en die gaat 5 augustus weer naar huis. In eerste instantie had ik hem gevraagd een weekje eerder als ik te vertrekken zodat ik zelf hier de tijd had om afscheid te nemen. Maar goed, het loopt deze keer allemaal wat anders.. Nu vliegen we gezellig samen naar huis en heb ik nog een heel klein kansje dat ik er ben als de baby van Mark en Jorinda word geboren, lets hope!

Anderhalve week geleden heb ik een bezoekje gebracht aan Nathalie en Diede in Seete Nazigo, een klein dorpje buiten Mukono. Zonder stroom, zonder water maar ook zonder opdringerige mensen en verwende kinderen. Hier zag je het mooie van Oeganda, in de natuur en in de mensen. Lief, zorgzaam, bescheiden en ontzettend gastvrij. Ze zijn bijna twee dagen bezig geweest met de voorbereidingen voor de lunch. Ze hadden aan alles gedacht, behalve aan het feit dat wij geen slootwater kunnen drinken.. Ondertussen zijn Nathalie en Diede terug in Mpumudde en hebben we weer de grootste lol. Toen we van de week alle drie niet konden slapen hebben we maar een kopje warme chocomel gedronken om 4 uur ’s nachts. Nathalie en Diede moesten in Seeta Nazigo altijd water halen bij een soort stroompje, dit kost veel tijd en is ontzettend zwaar werk, ze waren dus blij dat het water hier weer gewoon uit de kraan zou komen. Maar je raad het al, afgelopen dagen was er een general problem en hadden we gewoon 3 dagen geen water, zuur voor mij maar nog zuurder voor Nathalie en Diede. Maar goed, ondertussen is het terug en kunnen we de wc gewoon weer doorspoelen;)

In Seeta heb ik afgelopen maand iemand ontmoet, en ik moet zeggen ik ben hopeloos verliefd. Haar naam is Nadja en ze is ongeveer 2 jaar oud. Ze is vies, verwaarloosd en heeft naar mijn idee zowel motorisch als verstandelijk een achterstand. Maar ze is lief, vrolijk en ze heeft mijn hart gestolen. Wat vond ik het moeilijk om haar achter te laten in een dorp waar niemand een toekomst heeft, omdat niemand 3000 shilling (1 euro) heeft om het drop überhaupt uit te komen. Wat vond ik het moeilijk om haar achter te laten bij ouders die niet naar haar omkijken, niet om haar geven, haar niet wassen en haar niet te eten geven.. Er is gelukkig de buurvrouw die het eten dat ze niet heeft toch deelt met kleine Nadja, haar leven is hard en uitzichtloos, en ze is pas 2.. Voor zulke dingen kan je je niet afsluiten, deze dingen raken je of je dat nu wilt of niet..

Afgelopen week kwamen Diede en ik op straat een jongentje (John) tegen met allemaal ontstoken wonden op zijn hoofd, hij was onderweg naar de apotheek om een paracetamolletje te halen.. Nu ben ik geen medicus, maar dat een paracetamol dit probleem niet op ging lossen, dat zag ik zelfs.. Dus met moeder en broertje op de boda en hup naar het ziekenhuis, een goed ziekenhuis wel te verstaan. Want toen moeder vorig jaar met de kinderen in de kliniek in het dorp was is ze weggestuurd met een stripje pijnstillers. Het is vreselijk, moeder doet zo haar best en dan word je zo afgescheept.. Maar goed, nu naar een fatsoenlijk ziekenhuis waar ze echt wat voor de kinderen konden betekenen. Beide kinderen hebben ringworm en het jongentje dat we tegenkwamen al zeker 3 jaar. Hij had over al plekken, op zijn hoofd, buik, billen, armen en rug. De dokter vertelde dat de beste manier om dit te voorkomen een goede hygiëne is, maar ja als er geen geld voor zeep is.. Na een uur verlieten we met wel geteld 9 verschillende medicijnen het ziekenhuis en was moeder de dankbaarste vrouw die ik ooit heb ontmoet.

De dokter was een geweldig man, hij was heel vriendelijk en geduldig ook toen die ‘vieze’ kinderen overal aan zaten. Hij nam de tijd voor mensen die voor de overheid onzichtbaar zijn en voor de samenleving te min. Hij was respectvol tegen een vrouw die nooit naar school is geweest en in een poephutje woont. Hij geeft om zijn landgenoten en loopt niet weg voor de problemen die zijn land kent, het grootste probleem van Oeganda is een gebrek aan mensen zoals deze dokter…

Moeder en zoons komen nu twee keer per dag naar ons huisje (het bleken onze bijna buren te zijn) voor de ‘behandeling’ wormenkuurtje hier, schimmelzalfje daar. Moeder is een hele lieve en welwillende vrouw die heeft gedaan wat binnen haar bereik lag, maar de moed toen wel moest opgegeven. De kinderen zijn de meest dappere kinderen die ik ooit heb ontmoet, ik weet nog hoe ik reageerde op vieze drankjes vroeger..deze jongens niet, ze slikken alles wat moeder hun geeft, respect! De moeder heeft weer hoop en de kinderen gaan zienderogen vooruit, en dat voor een paar tientjes…

Ondertussen is het hier één uur geweest en zou ik eens moeten gaan slapen maar Nadja en John spoken door mijn hoofd. De uitzichtloosheid van hun situatie en zoveel andere, de arts die mama John weg stuurde met paracetamol en de overheid die net doen alsof deze mensen niet bestaan. De fantastische dokter die ik het liefst zou verkiezen als president als er eindelijk eens iemand zou zijn die die achterlijke Museveni een schop onder zijn **** zou geven…

Oeganda is prachtig maar het confronteert je met alles wat onrechtvaardig is…

Liefs,