Bulungi?!
Blijf op de hoogte en volg Ellen
14 Maart 2013 | Oeganda, Jinja
Alweer een blog van mij, in andere omstandigheden had ik waarschijnlijk niet zoveel geschreven maar met alle lieve reacties die ik van iedereen krijg voel ik me verplicht jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn wel en wee
Ik had voor mezelf besloten het weekend dat ik hier een maand was zou ik een keuze maken, dat was dus vorige week. Maar omdat ik de week daarvoor naar Mpumudde was verhuist waar ook Lola en Josie woonde merkte ik al wel verschil. Ik heb het er ook met Paul en Willem over gehad die terecht opmerkte dat als ik naar huis zou gaan ik mijn stage toch ook niet meer kon redden, en naar huis kan ik altijd nog…
Ondertussen is er al weer een week voorbij en merk ik dat ik me echt beter ga voelen. Ik woon nu samen met Nathalie en Diede in een huis en dat ik gewoon erg gezellig. Ik ben nu ook echt bezig met de straatjongens wat ik erg leuk vind.
Ik heb nog wel zo mijn moeilijke momenten maar het verschil is dat ik in ieder geval weer van de leuke dingen kan genieten
Afgelopen week ben ik bezig geweest bij een organisatie genaamd CRO. Ze vangen straatkinderen overdag op, counselen ze en proberen ze uiteindelijk thuis te resettelen en vanuit thuis naar school te laten gaan. Het was erg interessant, voornamelijk omdat ik ook echt betrokken werd bij de counseling sessies. De verhalen die de jongens vertellen raken me wel, en ook al kan ik ze een uur later prima van me afzetten, toch doet het wat met me. En dat is heel dubbel, ergens wil ik objectief blijven als ik met die jongens praat, anderzijds ben ik blij dat het me raakt, want als verhalen als dit je koud laten is er volgens mij iets mis…
Vorige week woensdag heb ik met CRO een streetwalk gedaan, we hebben zes jongens gevonden die met ons mee wilde naar het centrum. We hebben alle jongens geïnterviewd om hun achtergrond te weten te komen en te kijken of er een mogelijkheid voor hun was om terug naar school te gaan.
'' Het is bizar om te horen waar deze jongens door heen zijn gegaan en wat ze nu nog steeds dagelijks mee maken nu ze op straat leven. En met elke jongen die we interviewde brak mijn hart een stukje meer...
Maar er waren twee jongens in het speciaal, Samuel en Richard.. 7 en 16 jaar oud. In gedachte zag ik Ben en Maarten daar zitten, vies, gekwetst en helemaal alleen.
Alleen op de wereld op je 7e, zwervend over straat op zoek naar een beetje ijzer dat je kan verkopen voor een paar cent, om zo in ieder geval 1 keer op een dag iets te eten te hebben. Behalve als je andere jongens tegen komt natuurlijk, want dat slaan ze je in elkaar voor dat beetje scrap dat je gevonden heb... Richard was toen hij klein was door zijn ouders achter gelaten bij zijn oma, zijn oma was twee jaar geleden overleden, sinds dien leeft hij op straat...
Samuel heeft in 1 jaar tijd allebei zijn ouders verloren, sinds dien woonde hij bij zijn broer, die geen geld had om zijn schoolfees te betalen. Samuel is weggelopen van huis omdat ze hem hadden verteld dat hij in Jinja genoeg geld kon verdienen om zijn studie te betalen... Nu leeft hij al een jaar op straat en kan hij net genoeg rotzooi vinden om zich een maaltijd per dag te veroorloven.
Ik kende deze jongens niet, ik had ze zelfs nog nooit gezien, maar ze raakte me tot in het diepst van mijn hart. Hoe is het mogelijk dat een jongentje van 7 zo alleen kan zijn en zelf maar moet zien hoe hij overleeft..
Het verbaasd me elke keer weer hoe graag deze jongens terug naar school willen. Daar waar alle Nederlandse kinderen school saai en stom vinden, kiezen deze jongens ervoor thuis en alles wat hun lief is te verlaten om op deze manier een kans te vinden om misschien terug naar school te kunnen. Daar waar mijn kleine broertje vertikt zijn huiswerk te maken omdat hij het belang van zijn studie nog niet inziet weten al deze kinderen, hoe klein ook, dat dat hun enige weg naar een ander leven is, de enige weg naar een leven anders dan hun ouders... ''
Afgelopen maandag ben ik begonnen bij de jongens in Makenke, mijn officiële stageplaats. Het communiceren is soms wat lastig aangezien Saddam en Richard praktisch geen woord Engels spreken en Nassan slechts een beetje, maar met handen en voeten en een beetje hulp van Brian komen we een heel eind. Ik hoop ze de komende maanden een beetje Engels te kunnen leren en zei mij een beetje Luganda, we zullen het zien…
Donderdag ben ik begonnen met het aanleggen van de moestuin met de jongens, ik wil ze leren hoe ze de planten moeten verzorgen en dit ook in het Engels en het Luganda op papier zetten. Op die manier kunnen de jongens het nalezen en kunnen de volgende vrijwilligers/stagiaires er ook weer mee aan de slag. Zelf vind ik het een superleuk project en ik hoop komend weekend ook zelf in mijn eigen huisje wat tomaten, komkommers en paprika’s te kweken.
Een beetje een lang berichtje voor mijn doen, maar ach hij is in ieder geval positief:)
Liefs
PS: foto's komen morgen!
Ik had voor mezelf besloten het weekend dat ik hier een maand was zou ik een keuze maken, dat was dus vorige week. Maar omdat ik de week daarvoor naar Mpumudde was verhuist waar ook Lola en Josie woonde merkte ik al wel verschil. Ik heb het er ook met Paul en Willem over gehad die terecht opmerkte dat als ik naar huis zou gaan ik mijn stage toch ook niet meer kon redden, en naar huis kan ik altijd nog…
Ondertussen is er al weer een week voorbij en merk ik dat ik me echt beter ga voelen. Ik woon nu samen met Nathalie en Diede in een huis en dat ik gewoon erg gezellig. Ik ben nu ook echt bezig met de straatjongens wat ik erg leuk vind.
Ik heb nog wel zo mijn moeilijke momenten maar het verschil is dat ik in ieder geval weer van de leuke dingen kan genieten
Afgelopen week ben ik bezig geweest bij een organisatie genaamd CRO. Ze vangen straatkinderen overdag op, counselen ze en proberen ze uiteindelijk thuis te resettelen en vanuit thuis naar school te laten gaan. Het was erg interessant, voornamelijk omdat ik ook echt betrokken werd bij de counseling sessies. De verhalen die de jongens vertellen raken me wel, en ook al kan ik ze een uur later prima van me afzetten, toch doet het wat met me. En dat is heel dubbel, ergens wil ik objectief blijven als ik met die jongens praat, anderzijds ben ik blij dat het me raakt, want als verhalen als dit je koud laten is er volgens mij iets mis…
Vorige week woensdag heb ik met CRO een streetwalk gedaan, we hebben zes jongens gevonden die met ons mee wilde naar het centrum. We hebben alle jongens geïnterviewd om hun achtergrond te weten te komen en te kijken of er een mogelijkheid voor hun was om terug naar school te gaan.
'' Het is bizar om te horen waar deze jongens door heen zijn gegaan en wat ze nu nog steeds dagelijks mee maken nu ze op straat leven. En met elke jongen die we interviewde brak mijn hart een stukje meer...
Maar er waren twee jongens in het speciaal, Samuel en Richard.. 7 en 16 jaar oud. In gedachte zag ik Ben en Maarten daar zitten, vies, gekwetst en helemaal alleen.
Alleen op de wereld op je 7e, zwervend over straat op zoek naar een beetje ijzer dat je kan verkopen voor een paar cent, om zo in ieder geval 1 keer op een dag iets te eten te hebben. Behalve als je andere jongens tegen komt natuurlijk, want dat slaan ze je in elkaar voor dat beetje scrap dat je gevonden heb... Richard was toen hij klein was door zijn ouders achter gelaten bij zijn oma, zijn oma was twee jaar geleden overleden, sinds dien leeft hij op straat...
Samuel heeft in 1 jaar tijd allebei zijn ouders verloren, sinds dien woonde hij bij zijn broer, die geen geld had om zijn schoolfees te betalen. Samuel is weggelopen van huis omdat ze hem hadden verteld dat hij in Jinja genoeg geld kon verdienen om zijn studie te betalen... Nu leeft hij al een jaar op straat en kan hij net genoeg rotzooi vinden om zich een maaltijd per dag te veroorloven.
Ik kende deze jongens niet, ik had ze zelfs nog nooit gezien, maar ze raakte me tot in het diepst van mijn hart. Hoe is het mogelijk dat een jongentje van 7 zo alleen kan zijn en zelf maar moet zien hoe hij overleeft..
Het verbaasd me elke keer weer hoe graag deze jongens terug naar school willen. Daar waar alle Nederlandse kinderen school saai en stom vinden, kiezen deze jongens ervoor thuis en alles wat hun lief is te verlaten om op deze manier een kans te vinden om misschien terug naar school te kunnen. Daar waar mijn kleine broertje vertikt zijn huiswerk te maken omdat hij het belang van zijn studie nog niet inziet weten al deze kinderen, hoe klein ook, dat dat hun enige weg naar een ander leven is, de enige weg naar een leven anders dan hun ouders... ''
Afgelopen maandag ben ik begonnen bij de jongens in Makenke, mijn officiële stageplaats. Het communiceren is soms wat lastig aangezien Saddam en Richard praktisch geen woord Engels spreken en Nassan slechts een beetje, maar met handen en voeten en een beetje hulp van Brian komen we een heel eind. Ik hoop ze de komende maanden een beetje Engels te kunnen leren en zei mij een beetje Luganda, we zullen het zien…
Donderdag ben ik begonnen met het aanleggen van de moestuin met de jongens, ik wil ze leren hoe ze de planten moeten verzorgen en dit ook in het Engels en het Luganda op papier zetten. Op die manier kunnen de jongens het nalezen en kunnen de volgende vrijwilligers/stagiaires er ook weer mee aan de slag. Zelf vind ik het een superleuk project en ik hoop komend weekend ook zelf in mijn eigen huisje wat tomaten, komkommers en paprika’s te kweken.
Een beetje een lang berichtje voor mijn doen, maar ach hij is in ieder geval positief:)
Liefs
PS: foto's komen morgen!
-
14 Maart 2013 - 21:17
Daphne:
Hey Ellen
Het klinkt al veel beter. Ik hoop echt dat je je draai nu vind!!
Daphne -
15 Maart 2013 - 09:13
Oom Teun En Tante Janny:
Hallo Ellen, fijn dat het wat beter gaat met je. Wat een verhaal van die jongens, we weten dat het bestaat, maar om dat zelf te ervaren is wel even anders he .
We wensen je sterkte toe voor de komende tijd, en maak er het beste van. succes met je groente en tomaten. liefs van ons uit Monster .o teun & t janny -
15 Maart 2013 - 09:41
Bert:
Hoi Ellen,
Goed te lezen dat het al een stuk beter gaat!
Je had ook wel heel hoge verwachtingen toen je afreisde. Gelukkig dat je je draai begint te vinden.
En laten we eerlijk zijn. Als je leest hoeveel hulp die jongens (zijn het meest jongens trouwens?) nodig hebben kan je nu toch niet terug? ;-). Heel veel sterkte, plezier en voldoening gewenst!En de groeten van iedereen hier op Larazorg.
Bert
PS
Overigens weet ik niet of daar genoeg water is. Ik ben bijna 20 jaar viskweker geweest en kweekte Afrikaanse Meervallen. Als je op een of andere manier de mogelijkheid hebt jonge visjes te vangen of te kopen is het heel makkelijk zel op te laten groeien met voedselafval , slakjes , eigenlijk alles waar nog wat eiwit in zit. Bijvoorbeeld kippen/eenden-poep. Dat kan ook met andere vissen maar dat is wat moeilijker. -
15 Maart 2013 - 23:25
Fam. Havenaar:
Hoi Ellen, goede berichten, fijn dat het wat beter gaat. Zorg goed voor de "jongens". Laten we bidden voor hun toekomst. Het ga je goed, groetjes Kars, Arte, Mieke en Jan -
16 Maart 2013 - 14:31
Rein En Wil:
Ha Ellen,
Fijn dat het beter gaat, het is een indrukwekkend verhaal over de jongens, we kunnen er hier ons niets van voorstellen. Houd je taai en sterkte toegewenst, maar bovenal Gods nabijheid, en dat is mooi om te weten waar we ons ook mogen bevinden Hij is er ook en draagt ons op Zijn handen.
Groeten,
Rein en Wil -
17 Maart 2013 - 11:29
Hans:
hoi Ellen,
Blij dat het weer wat beter gaat met je en wat een verhalen. Dergelijke ervaringen zetten je inderdaad met beide benen weer op de aardkorst. En natuurlijk laat dat je niet koud. Dapper hoor.
Ik hoop dat je de stijgende lijn kunt voortzetten en vergeet niet; je hebt een hectische tijd gekend in den Nederlanden met je halsoverkop stage:-). Dan moet je zelf ook weer aarden. Ik lees wel hoe het je verder vergaat. Tot dan,
Groeten en succes,
Hans -
17 Maart 2013 - 19:28
Heleen:
Hoi Ellen,
Wat een mooi verslag, ik hoop er nog vele van je te lezen!
Fijn dat je het wat meer naar je zin krijgt, en dat je zoveel al kunt betekenen voor de kinderen.
Inderdaad je weet dat het er zo is, maar als je jouw verslag leest gaat het meer "leven".
Groetjes, en veel succes en plezier met alles waar je mee bezig bent! -
18 Maart 2013 - 12:09
O.Gerard-t.Coby:
Hoi Ellen,
Wat heerlijk dat het weer een beetje beter gaat,
Dat het doel van je stage weer belangrijker wordt en je de mooie kant er weer van mag beleven.
Niet voor te stellen, die verhalen van de jongens,we weten wel dat het er is, maar wat leven we er langs hè, totdat je er midden in zit dan wordt het werkelijkheid.
Heel veel sterkte nog de komende tijd, ook met jezelf we hopen dat alles goed mag verlopen.
Veel liefs van ons hier! -
19 Maart 2013 - 12:48
Lisa:
Wauw Ellen, gaaf verhaal, mooie foto's. Je kunt echt iets betekenen voor die kids daar! Zet hem op, maar wees ook een beetje lief voor jezelf! :-) Succes en dikke kus vanaf de andere kant van de wereld;-) -
21 Maart 2013 - 18:53
Kees En Annie Los:
Ik zit achter m'n pc!!! en las je verhaal, heerlijk dat het je wat beter gaat. Je moet wel bedenken dat het hier nog steeds KOUD, KOUD, KOUD is, 's nachts onder 0 !!!! Jij gaat met tomaten aan de slag, bij ons wil de sla, onder glas waar soms het zonnetje op schijnt niet groeien. De spinazie probeert het voorzichtig, aan tomaten wordt nog niet gedacht. Zo is het altijd wat. Maar jij en de kinderen wensen we alle goeds, moed en vertrouwen voor nu en wat nog komt. Groetjes van o.Kees en t.Annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
