Counting down the days...
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
22 April 2011 | Oeganda, Kampala
Nog 11 dagen.. En om eerlijk te zijn word ik daar helemaal niet vrolijk van!
Zoals ik in mijn vorige verslagje al vertelde had ik nog helemaal geen zin om naar huis te komen. Ik ben daarom afgelopen weken ook serieus bezig geweest met mogelijkheden bekijken om langer te blijven. Ik had een heel gaaf project gevonden, alles uitgezocht omtrent mijn ticket, en iedereen thuis verteld dat ik zeer waarschijnlijk zou blijven. Er was alleen nog één ding, school. Ik hoop in september een nieuwe opleiding te starten, SPH. En omdat ik al SPW heb gedaan is er voor mij een mogelijkheid om in te stromen in het tweede studie jaar. Maar daarvoor moet ik wel het één en ander laten zien en een paar keer op school komen om aan te tonen dat ik ‘goed’ genoeg ben. En dat word lastig als in 10.000 km verder op zit. Wat dus betekend, dat ik naar huis moet. Verstandelijk weet ik dat ik het goede besluit heb genomen, maar gevoelsmatig zit het wat anders. Ik heb er heel veel moeite mee dat ik terug naar Nederland moet, ik kijk ook erg op tegen afscheid. Niet alleen het afscheid van de kinderen maar voornamelijk ook het afscheid van Oeganda zelf. Want ik ben ontzettend van Oeganda en de mensen die er wonen gaan houden. Het project dat ik heb gevonden was me op de lijve geschreven, een combinatie tussen kinderen, straatjongeren en psychiatrisch patiënten, dit maakt het alleen nog maar moeilijker om weg te gaan. Omdat je weet dat je nog mensen kan helpen, ik kan mezelf hier nog ontzettend nuttig maken en zou dat met alle liefde doen…
Ik heb in Kenia een hele leuke tijd gehad. Het was ontzettend gezellig met Maaike en Evelien en we hebben hele leuke dingen gedaan. We zijn naar Kakamega Forest geweest, een regenwoud waar we een hoop aapjes gezien hebben. We hebben alle stoeltjes uit het klasje van Maaike geschilderd en in heel veel lekkere restaurantjes gegeten. Doordat Kenia al veel toeristischer is als Oeganda stond ik de eerste keer in de supermarkt bijna te kwijlen. Ze hadden kaas, worst en zelfs goede chocola! Nu is de chocola nog niets in vergelijking met de Nederlandse maar als je één keer de Oegandese gemische troep die ze chocola noemen heb geproeft, dan was dit fantastisch. Kortom daar heb ik even heerlijk van genoten. Al het toerisme heeft dus zijn voordelen, maar zeker ook zijn nadelen. Veel mensen op straat, zoals bodadrivers en de mensen die souveniertjes verkopen, zijn erg opdringerig en koppig. Bodadrivers stonden letterlijk aan ons te trekken om ons mee naar hun Boda te krijgen. Dit heb ik (gelukkig) in Oeganda nog nooit meegemaakt. Het toerisme is in Oeganda ook wel in opkomst maar nog lang niet zo erg als in Kenia. Voordat ik naar Kenia ging wilde ik eigenlijk weer zo snel mogelijk terug naar oeganda omdat ik wist dat ik nog maar 3 weken had, daarom had ik het idee van de Masai Mara al aan de kant gezet. Uiteindelijk is het plan van Lake Nakuru ook niet doorgegaan omdat Maaike en Evelien allebei niet lekker waren en het nog een behoorlijk prijzig grapje werd. Al met al hebben we een hele leuke en gezellige week in Kisumu gehad. Ik was maar een week weg geweest maar merkte echt dat ik de kinderen en Oeganda al had gemist.
Afgelopen zondag zijn we terug gekomen naar Oeganda, ik zeg ‘we’ omdat Evelien en Maaike besloten hadden mee te gaan. Ze wilde namelijk heel graag raften en bungeejumping, iets waar Jinja toch wel bekend om stond. Het was heel gezellig ze hier te hebben en ook mijn plekje even te kunnen laten zien.
Afgelopen woensdag heb ik een citytour door Jinja gedaan, dit was inclusief Masese, een sloppenwijk van Jinja. Ik moet eerlijk zeggen dat dit behoorlijk wat indruk op me heeft gemaakt. Overal lopen kinderen en zodra je je foto toestel te voorschijn haalt komen ze uit alle hoekjes en spleetjes. Ik probeer te bedenken hoe ik uit moet leggen wat ik heb gezien, maar dat is in woorden niet te doen. Ik zal wat foto’s plaatsen, misschien dat dat wat duidelijk maakt. Het ergste vind ik nog dat je weet dat deze kinderen geen toekomst hebben, geen hoop om een ander leven. Kinderen zonder toekomst is in mijn ogen één van de ergste dingen die er is. Ik ben wel heel blij dat ik dit heb gezien, dit geeft me een compleet beeld van Jinja, mijn thuis de afgelopen 6 maanden.
Iedereen bedankt voor het meeleven en alle berichtjes. En deze keer kan ik zeggen: tot ziens!
PS: foto's komen vanavond
Zoals ik in mijn vorige verslagje al vertelde had ik nog helemaal geen zin om naar huis te komen. Ik ben daarom afgelopen weken ook serieus bezig geweest met mogelijkheden bekijken om langer te blijven. Ik had een heel gaaf project gevonden, alles uitgezocht omtrent mijn ticket, en iedereen thuis verteld dat ik zeer waarschijnlijk zou blijven. Er was alleen nog één ding, school. Ik hoop in september een nieuwe opleiding te starten, SPH. En omdat ik al SPW heb gedaan is er voor mij een mogelijkheid om in te stromen in het tweede studie jaar. Maar daarvoor moet ik wel het één en ander laten zien en een paar keer op school komen om aan te tonen dat ik ‘goed’ genoeg ben. En dat word lastig als in 10.000 km verder op zit. Wat dus betekend, dat ik naar huis moet. Verstandelijk weet ik dat ik het goede besluit heb genomen, maar gevoelsmatig zit het wat anders. Ik heb er heel veel moeite mee dat ik terug naar Nederland moet, ik kijk ook erg op tegen afscheid. Niet alleen het afscheid van de kinderen maar voornamelijk ook het afscheid van Oeganda zelf. Want ik ben ontzettend van Oeganda en de mensen die er wonen gaan houden. Het project dat ik heb gevonden was me op de lijve geschreven, een combinatie tussen kinderen, straatjongeren en psychiatrisch patiënten, dit maakt het alleen nog maar moeilijker om weg te gaan. Omdat je weet dat je nog mensen kan helpen, ik kan mezelf hier nog ontzettend nuttig maken en zou dat met alle liefde doen…
Ik heb in Kenia een hele leuke tijd gehad. Het was ontzettend gezellig met Maaike en Evelien en we hebben hele leuke dingen gedaan. We zijn naar Kakamega Forest geweest, een regenwoud waar we een hoop aapjes gezien hebben. We hebben alle stoeltjes uit het klasje van Maaike geschilderd en in heel veel lekkere restaurantjes gegeten. Doordat Kenia al veel toeristischer is als Oeganda stond ik de eerste keer in de supermarkt bijna te kwijlen. Ze hadden kaas, worst en zelfs goede chocola! Nu is de chocola nog niets in vergelijking met de Nederlandse maar als je één keer de Oegandese gemische troep die ze chocola noemen heb geproeft, dan was dit fantastisch. Kortom daar heb ik even heerlijk van genoten. Al het toerisme heeft dus zijn voordelen, maar zeker ook zijn nadelen. Veel mensen op straat, zoals bodadrivers en de mensen die souveniertjes verkopen, zijn erg opdringerig en koppig. Bodadrivers stonden letterlijk aan ons te trekken om ons mee naar hun Boda te krijgen. Dit heb ik (gelukkig) in Oeganda nog nooit meegemaakt. Het toerisme is in Oeganda ook wel in opkomst maar nog lang niet zo erg als in Kenia. Voordat ik naar Kenia ging wilde ik eigenlijk weer zo snel mogelijk terug naar oeganda omdat ik wist dat ik nog maar 3 weken had, daarom had ik het idee van de Masai Mara al aan de kant gezet. Uiteindelijk is het plan van Lake Nakuru ook niet doorgegaan omdat Maaike en Evelien allebei niet lekker waren en het nog een behoorlijk prijzig grapje werd. Al met al hebben we een hele leuke en gezellige week in Kisumu gehad. Ik was maar een week weg geweest maar merkte echt dat ik de kinderen en Oeganda al had gemist.
Afgelopen zondag zijn we terug gekomen naar Oeganda, ik zeg ‘we’ omdat Evelien en Maaike besloten hadden mee te gaan. Ze wilde namelijk heel graag raften en bungeejumping, iets waar Jinja toch wel bekend om stond. Het was heel gezellig ze hier te hebben en ook mijn plekje even te kunnen laten zien.
Afgelopen woensdag heb ik een citytour door Jinja gedaan, dit was inclusief Masese, een sloppenwijk van Jinja. Ik moet eerlijk zeggen dat dit behoorlijk wat indruk op me heeft gemaakt. Overal lopen kinderen en zodra je je foto toestel te voorschijn haalt komen ze uit alle hoekjes en spleetjes. Ik probeer te bedenken hoe ik uit moet leggen wat ik heb gezien, maar dat is in woorden niet te doen. Ik zal wat foto’s plaatsen, misschien dat dat wat duidelijk maakt. Het ergste vind ik nog dat je weet dat deze kinderen geen toekomst hebben, geen hoop om een ander leven. Kinderen zonder toekomst is in mijn ogen één van de ergste dingen die er is. Ik ben wel heel blij dat ik dit heb gezien, dit geeft me een compleet beeld van Jinja, mijn thuis de afgelopen 6 maanden.
Iedereen bedankt voor het meeleven en alle berichtjes. En deze keer kan ik zeggen: tot ziens!
PS: foto's komen vanavond
-
22 April 2011 - 16:40
Ds. Batenburg:
Nog een paar mooie dagen gewenst en een goede thuisreis voor binnenkort! Gezegend Paasfeest ook! -
22 April 2011 - 17:52
Ellen:
Iedereen natuurlijk ook een heel fijn pasen! En sorry vor de vele foto's maar ik toch nog ruimte zat:) -
23 April 2011 - 08:22
Renske:
Lieve El,
Ik denk dat je op SPH nog een mooie tijd tegemoet gaat komen. In je 3e jaar kan je ook naar het buitenland.
Ik wens je nog fijne dagen. Ik hoop dat je, ondanks de omstandigheden, toch afscheid kunt nemen, natuurlijk niet voor altijd... Oeganda, de mensen de kids zullen altijd in je hart blijven en daar zul je ook nooit afscheid van hoeven te nemen :)
Ik kan in ieder geval niet wachten om je te zien!! :D
Fijne Pasen! -
24 April 2011 - 10:50
Maaike Priems:
jammer dat het allemaal niet gelukt is! maar ook Nl liggen weer mooie kansen!
geniet van je laatst dagen!
thanks voor de leuke tijd in Oeganda!!
liefs maaike -
24 April 2011 - 12:24
Daphne:
Ellen
Geniet van je laatste dagen daar! Ik heb genoten van je verslagen...en wat een ontzettend mooie foto's het geeft zo'n mooi beeld hoe het is daar. Ik krijg er tranen van in me ogen, kippenvel over mijn lijf! Je houd van Oeganda en dat doet iedereen die het land heeft leren kennen. En het bevestigd maar weer hoe goed we het hebben in NL. Je leert genieten van de kleinste dingen als je dat hebt gezien, ik betrap mezelf erop dat ik geniet van zoiets kleins wat weinig mensen begrijpen!!
Ellen geniet ervan, van alles!!
xx daphne -
18 Mei 2011 - 18:23
Sara:
hey,
hoe is het om weer thuis te zijn, ben wel benieuwd naar je laatste verhalen.
groetjes sara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
