Een land van uitersten
Blijf op de hoogte en volg Ellen
16 Mei 2017 | Oeganda, Entebbe
Het is tot dus ver een bijzondere week. Een week van intense armoede en een luxe hotel. Een week van uitzichtloosheid en hoop en een week van blijdschap en intens verdriet. Een week van dankbaarheid en een week van vragen.. Een week van uitersten..
Het is heel bijzonder om te zien hoe al deze uitersten zo dicht bij elkaar kunnen leven. Armoede en luxe in dezelfde stad. Uitzichtloosheid en hoop in dezelfde sloppenwijk. Blijdschap en verdriet in hetzelfde hart, in mijn hart. Dankbaarheid en vragen in mijn hoofd.
Gister was de dag dat de meeste sponsors hun kindje zouden gaan ontmoeten. . Omdat mijn kindje verhuist is waren er momenten waarop ik even niets te doen had en ik even van het project af kon.Dus zo zat ik gister ineens weer in het hutje bij mama akena terwijl ik eigenlijk donderdag al afscheid van haar had genomen. Bij het afscheid donderdag wilde mama akena voor mij bidden, het was een mooie manier van afscheid nemen. Na het gebed vroeg mama Akena me met tranen in haar ogen of ik alsjeblieft haar kinderen mee wilde nemen. Het was een daad uit pure wanhoop, een daad van uitzichtloosheid. En met tranen in mijn ogen nam ik afscheid.
Gister tijdens de project dag vertelde ik het verhaal van mama Akena tegen een Compassion medewerker en samen mochten we nogmaals bij haar op bezoek gaan. Dit maal mochten we haar vertellen dat er hoop is! De medewerker van Compassion gaf aan dat het een hele schrijnende situatie was en ze eigenlijk niet begreep waarom dit gezin niet is gezien.. Er moest een speciale aanvraag worden ingediend omdat Akena eigenlijk te oud is om in het project te worden opgenomen. Inmiddels weet ik dat deze aanvraag is goedgekeurd en Akena zal worden opgenomen in het Compassion project.. Wat een hoop moet dit geven voor deze jongen en zijn moeder en broer.. wat een verschil gaat dit maken!
Maar het gevoel van hoop en de blijde tranen maakte al snel plaats voor andere gevoelens. Al sinds ik weer in Mpumudde was ben ik op zoek geweest maar Grace. Grace werkte bij Kisobokka toen ik daar ook was en beschouw ik als mijn vriendin. Alleen kon niemand mij de afgelopen weken vertellen waar ze was. Eigenlijk had ik al geaccepteerd dat ik haar niet meer zou zien. Maar op de project dag van Compassion kwam ik Emmanuel tegen, een man die ik nog ken van 3 jaar geleden. Emma wist mij te vertellen dat Grace de afgelopen weken in het ziekenhuis heeft gelegen en dat het niet
Goed met haar gaat. De Compassion dag was inmiddels afgelopen en samen gingen we op zoek naar Grace. Wat ik daar aantrof is moeilijk te beschrijven.. Er lag een vrouw op een matras, voor mij volledig onherkenbaar. Zo mager, ze dronk niet, at niet en sprak niet. Ze lag daar volledig onbewust van haar omgeving maar met haar ogen open en haar familie om haar heen. Ik heb twee keer gevraagd, weet je zeker dat dit Grace is? Waarop helaas een bevestigend antwoord kwam. Dit hoopje mens deed me in niets meer denken aan de lieve en vrolijke Grace die ik me herinnerde.
De dokters in Kampala weten niet wat er aan de hand is en hebben de hoop opgegeven. En een ieder kan zien dat menselijk gezien elk uur haar laatste kan zijn. Maar de familie heeft hoop, want Lazarus stond immers ook weer op zo vertelde ze me. Wat een getuigenis is dat! Bij het afscheid mocht ik voor Grace en haar familie bidden, het voelde als het enige juiste om te doen.
In de avond kwam er een vrouw uit de sloppenwijken vertellen over haar leven in de prostitutie. Over hoe ze geen keuze had omdat ze geen andere manier had om haar kinderen te eten te geven..
Zo stonden dood en leven, blijdschap en verdriet, hoop en wanhoop vandaag naast elkaar. Aan het einde van de dag was mijn hooft vol en mijn hart leeg. Of andersom. . Zoveel gedachten en gevoelens dat ik er even geen wijs meer uit werd.
Het is een bijzondere week waarin we veel worden geconfronteerd met wanhoop maar we zien ook veel hoop. En dit houd ons een spiegel voor, wie zijn wij en wat is nu echt van belang in dit leven. Hoe komt het dat mensen die niets hebben zo vol overtuiging kunnen zeggen dat onze God een goede God is die hun hoop geeft ondanks hun uitzichtloze situatie. En zo is elke persoon die we ontmoeten een spiegel en een levende getuigenis. Wat kunnen wij als Nederlanders veel van deze mensen leren.
Maar het is een bijzondere week waarin God aanwezig is en bijzondere dingen aan het doen is.. Overmorgen is de Muskathlon dag. . De dag waar we een jaar naar toe hebben geleefd waar we een jaar voor hebben getraind. Maar na alle belevenissen deze week is de Muskathlon volledig naar de achtergrond verdwenen. Vanmiddag tijdens de training leken de meeste zich ineens te bedenken, oh ja we moeten nog een marathon lopen.. en als je dan al binnen de eerste km's al zoveel mensen ziet wandelen/uitvallen besef je weer aan wat voor een bizarre uitdaging we zijn begonnen.. maar het komt goed, we gaan niet alleen.
Liefs Ellen
Het is heel bijzonder om te zien hoe al deze uitersten zo dicht bij elkaar kunnen leven. Armoede en luxe in dezelfde stad. Uitzichtloosheid en hoop in dezelfde sloppenwijk. Blijdschap en verdriet in hetzelfde hart, in mijn hart. Dankbaarheid en vragen in mijn hoofd.
Gister was de dag dat de meeste sponsors hun kindje zouden gaan ontmoeten. . Omdat mijn kindje verhuist is waren er momenten waarop ik even niets te doen had en ik even van het project af kon.Dus zo zat ik gister ineens weer in het hutje bij mama akena terwijl ik eigenlijk donderdag al afscheid van haar had genomen. Bij het afscheid donderdag wilde mama akena voor mij bidden, het was een mooie manier van afscheid nemen. Na het gebed vroeg mama Akena me met tranen in haar ogen of ik alsjeblieft haar kinderen mee wilde nemen. Het was een daad uit pure wanhoop, een daad van uitzichtloosheid. En met tranen in mijn ogen nam ik afscheid.
Gister tijdens de project dag vertelde ik het verhaal van mama Akena tegen een Compassion medewerker en samen mochten we nogmaals bij haar op bezoek gaan. Dit maal mochten we haar vertellen dat er hoop is! De medewerker van Compassion gaf aan dat het een hele schrijnende situatie was en ze eigenlijk niet begreep waarom dit gezin niet is gezien.. Er moest een speciale aanvraag worden ingediend omdat Akena eigenlijk te oud is om in het project te worden opgenomen. Inmiddels weet ik dat deze aanvraag is goedgekeurd en Akena zal worden opgenomen in het Compassion project.. Wat een hoop moet dit geven voor deze jongen en zijn moeder en broer.. wat een verschil gaat dit maken!
Maar het gevoel van hoop en de blijde tranen maakte al snel plaats voor andere gevoelens. Al sinds ik weer in Mpumudde was ben ik op zoek geweest maar Grace. Grace werkte bij Kisobokka toen ik daar ook was en beschouw ik als mijn vriendin. Alleen kon niemand mij de afgelopen weken vertellen waar ze was. Eigenlijk had ik al geaccepteerd dat ik haar niet meer zou zien. Maar op de project dag van Compassion kwam ik Emmanuel tegen, een man die ik nog ken van 3 jaar geleden. Emma wist mij te vertellen dat Grace de afgelopen weken in het ziekenhuis heeft gelegen en dat het niet
Goed met haar gaat. De Compassion dag was inmiddels afgelopen en samen gingen we op zoek naar Grace. Wat ik daar aantrof is moeilijk te beschrijven.. Er lag een vrouw op een matras, voor mij volledig onherkenbaar. Zo mager, ze dronk niet, at niet en sprak niet. Ze lag daar volledig onbewust van haar omgeving maar met haar ogen open en haar familie om haar heen. Ik heb twee keer gevraagd, weet je zeker dat dit Grace is? Waarop helaas een bevestigend antwoord kwam. Dit hoopje mens deed me in niets meer denken aan de lieve en vrolijke Grace die ik me herinnerde.
De dokters in Kampala weten niet wat er aan de hand is en hebben de hoop opgegeven. En een ieder kan zien dat menselijk gezien elk uur haar laatste kan zijn. Maar de familie heeft hoop, want Lazarus stond immers ook weer op zo vertelde ze me. Wat een getuigenis is dat! Bij het afscheid mocht ik voor Grace en haar familie bidden, het voelde als het enige juiste om te doen.
In de avond kwam er een vrouw uit de sloppenwijken vertellen over haar leven in de prostitutie. Over hoe ze geen keuze had omdat ze geen andere manier had om haar kinderen te eten te geven..
Zo stonden dood en leven, blijdschap en verdriet, hoop en wanhoop vandaag naast elkaar. Aan het einde van de dag was mijn hooft vol en mijn hart leeg. Of andersom. . Zoveel gedachten en gevoelens dat ik er even geen wijs meer uit werd.
Het is een bijzondere week waarin we veel worden geconfronteerd met wanhoop maar we zien ook veel hoop. En dit houd ons een spiegel voor, wie zijn wij en wat is nu echt van belang in dit leven. Hoe komt het dat mensen die niets hebben zo vol overtuiging kunnen zeggen dat onze God een goede God is die hun hoop geeft ondanks hun uitzichtloze situatie. En zo is elke persoon die we ontmoeten een spiegel en een levende getuigenis. Wat kunnen wij als Nederlanders veel van deze mensen leren.
Maar het is een bijzondere week waarin God aanwezig is en bijzondere dingen aan het doen is.. Overmorgen is de Muskathlon dag. . De dag waar we een jaar naar toe hebben geleefd waar we een jaar voor hebben getraind. Maar na alle belevenissen deze week is de Muskathlon volledig naar de achtergrond verdwenen. Vanmiddag tijdens de training leken de meeste zich ineens te bedenken, oh ja we moeten nog een marathon lopen.. en als je dan al binnen de eerste km's al zoveel mensen ziet wandelen/uitvallen besef je weer aan wat voor een bizarre uitdaging we zijn begonnen.. maar het komt goed, we gaan niet alleen.
Liefs Ellen
-
16 Mei 2017 - 22:55
Caro:
Wat indrukwekkend en verdrietig te gelijk. Zo veel emoties op één dag. Heftig en mooi tegelijkertijd.
Het is fijn om zo van je belevenissen op de hoogte te blijven. -
16 Mei 2017 - 22:57
Marjorie:
Heftig hoor Ellen!
Gek ook dat je dit allemaal zonder bekenden meemaakt. Zoveel verdiet en dan weer vreugde wil je toch eigenlijk met anderen verwerken... Je bent een bikkel!! Sterkte met de laatste voorbereidingen voor donderdag!! Xx -
16 Mei 2017 - 23:11
An:
Sterkte met de laatste voorbereidingen lieverd! Dank voor je verslag. Zo ontroerend en bijzonder! -
17 Mei 2017 - 08:31
Elma:
Wat schrijnend Ellen, juist ook omdat Arjan nu in Griekenland is komt er zoveel op ons af. Ik las net Psalm 8, dat is wat we mogen weten en ons daaraan vast mogen houden, Heer, onze Heer, hoe heerlijk is Uw naam. We bidden je dit toe en dat je het allemaal in Zijn Naam mag kunnen verwerken en juist in die momenten, als je moe bent of verward, leeft Jezus in je hart. Heel veel Sterkte met het lopen, go for it. -
17 Mei 2017 - 14:07
Johan:
Indrukwekkend verslag en heel veel succes met het lopen ! -
17 Mei 2017 - 15:26
Adeline:
Wat ben je toch een mooi en bijzonder mens. En wat kruizen bijzondere mensen jouw pad.
Tot tranen geroerd door je verslag. Ik zie de beelden voor me en voel de wirwar aan emoties met je mee. Kijk vol trots naar jezelf en naar wat jullie daar gaan doen.
Heftig zal het zijn maar, je weet waar je het voor doet en voor wie.
Succes lief -
17 Mei 2017 - 20:55
Piet Graafland:
He Ellen, ondanks alle heftige verhalen en ervaringen wil ik je voor morgen toch een geslaagde wedstrijd toewensen.
Groet, Piet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
