Muskathlon

We zitten in de bus van Jinja naar Entebbe en hett landschap vol suikerplantages flitst aan me voorbij. Diepgroep tegen een fel blauwe lucht met bergen op de achtergrond. Wat is het toch een prachtig land.  Ik denk terug aan gister,  21km door imens grote suikerplantages. Over de compound van de grootste suikerfabriek van oeganda, waar achter de deuren slavernij de boventoon voert. We rennen langs de trucks die soms dagen staan te wachten voor ze worden uit geladen. Ik denk aan de meisjes die hier werken en hun lichaam aan deze mannen verkopen. Vaak als wanhoopsdaad om te overleven. Maar ik denk ook aan de ruim 600 kinderen in Oeganda die en sponsor hebben gevonden door de Muskathlon. De 600 kinderen die nu de mogelijkheid hebben om de cirkel van de armoede te doorbreken. 


Het was een zware maar mooie race. Het hele dorp was uitgelopen om ons aan te moedigen en het feest bij de finish met ons mee te vieren. De eerste 15 km gingen super goed, ik had er zin in en het parcours daalde meer dan dat het steeg. Maar het nadeel van dalen is dat je ook weer omhoog moet. De laatste 6km waren dan ook behoorlijk pittig. Ik begon moe te worden, en de temperatuur begon net als het parcours behoorlijk te stijgen. Maar een vriend uit Mpumudde heeft de laatste 10km met me meegerend dus dat was wel super leuk! Moe maar voldaan kwam ik over de finish, en toen begon het lange wachten want het zou nog zeker 5 uur duren voor de laatste atleet binnen zou komen. Er zijn enorme prestaties geleverd.. Zo heeft iemand 63km hardgelopen in 5,5 uur en een ander in 13 uur 70km gewandeld.. Dit is alleen niet iedereen even goed bekomen maar gelukkig hadden we een Nederlandse arts bij ons. 

Ik zelf stapte vanmorgen verbazend soepel uit bed. Bij trap op en trap af voel ik wel dat ik iets heb gedaan gister maar verder valt het allemaal reuze mee.. 


Het zijn een heerlijke 3 weken geweest met hoogte en diepte punten. Ik heb toe geleefd naar dit moment van afscheid nemen van Oeganda, maar makkelijk word het nooit.. Gemengde gevoelens dus maar dat ben ik ondertussen wel gewend.. Want Oeganda bezorgt me een lach en een traan en Als het even kan gewoon tegelijkertijd..